Pinokio to mały pajac, którego wyrzeźbił Dżepetto. Mieszkali oni w małej, ubogiej chatce, klepiąc biedę. Pajacyk miał długie nogi, na których nosił trzewiki z kory drzewnej. Ubranie było z papieru w kwiatki. Jego ręce nie odznaczały się niczym szczególnym. Natomiast nos posiadał niezwykłą właściwość. Nie służył on tylko do wąchania. Gdy Pinokio kłamał, jego narząd węchu wydłużał się. Jego czapeczka była wykonana z ośródki chleba. Nie była to jakaś „ozdoba”, ale Pinokio nią nie gardził. Wszystkie części twarzy: oczy, uszy, usta, nos, włosy miał wyrzeźbione z drewna. Myślę, że pajacyk zasłużył na to, aby zostać chłopcem. Pomimo, że był krnąbrny i łatwowierny, kochał swojego ojca. Świadczy o ty to, że uratował go z opresji, wyciągając go z brzucha rekina i tym samym ratując jego życie. Moim zdaniem, postąpił bardzo dobrze. Gdybym była w takiej sytuacji, uczyniłabym to samo.